Auteursarchief: Wilg

Religieus opvoeden eh…?

Goed, wij hebben dus besloten dat we religieus gaan opvoeden. Maar werkelijk diepe gedachten hierover hebben we nog niet gehad. Wel over het waarom, maar ineens zitten we midden in het hoe. Hoe doe je dat? Hoe geef je mee? Veel van wat wij vinden en voelen is het proces van een langdurige zoektocht. Niet alleen heel persoonlijk maar van een niveau dat eenvoudigweg niet uit te leggen is aan een tweejarige. We waren eerlijk gezegd nog niet verder dan het doen van rituelen maar dochter heeft zelf het heft in handen genomen. Wij hebben een huiskameraltaar met daarop een aantal godenbeeldjes. En waar loopt ze nu regelmatig mee rond? Met ons bronzen beeldje van Frey. We hebben haar dus verteld wie het is. De kleine beeldjes die wat hoger staan zijn inmiddels ook geintroduceerd. Maar Frey blijft favoriet. Kaarsjes aansteken is ook leuk, en ze denkt beter aan de dagelijkse waxinelichtjes voor de goden dan ik.

 Maar voor je het weet zit je dan ineens midden in allerlei gedachten. Want Frey is natuurlijk niet een beeldje op ons altaar, het is een God. En hoe ga ik dat uitleggen? Hoe leg ik uit over aanroepen van krachten, dat een kracht niet echt een beeldje is maar een beeldje wel een fysieke plek voor manifestatie kan zijn? Hoe gaat dat later op school? Voor de meeste mensen zijn onze goden toch vooral verzinsels van de voorouders, wezens waar men vroeger in geloofde en nu niet meer. Hoe dit, hoe dat? Het buitelde, ratelde en draaide. 

 Tot ik mezelf weer onder controle kreeg. Rustig ademhalen, een dag tegelijk. Ze is pas twee. Het komt vanzelf. Toen ik twee was was een Mariabeeld ook gewoon Maria en verder dacht ik niet. Veel  bewust religieuze opvoeding heb ik overigens niet gehad. Met het naar de kerk gaan gebeurde dat vanzelf wel, als een proces van osmose. Maar zal dat hier ook gebeuren? Is er genoeg van een heidens veld om dat proces op gang te brengen? En als dat er is, is het dan los en flexibel genoeg om er zonder kleerscheuren weer uit te groeien mocht ze anders willen? En zo gaan we verder op het altijd weer spannende pad dat opvoeden heet. 

Kerstmis

Onze dochter is nu tweeeneenhalf. Gingen de afgelopen kerstmissen nog aan haar voorbij, dit jaar is dat anders. Haar wereld is groter, haar begrip is groter. Vooral op tv is het kerst voor en kerst na. Dat begint al bij de Teletubbies, gevolgd door het Zandkasteel en de Tweenies. Neem daarbij de kerstversieringen in de winkels en het is duidelijk. Om kerstmis kunnen we dit jaar niet meer heen. Op de eerste plaats betekent dat natuurlijk een boom in huis. Maar dan? Wat dan?

 Als we christelijk of ietsistisch waren was het eenvoudig. Kerstal, mooi verhaaltje erbij, eventueel naar de kerk en op de een of andere manier druppelt er wel wat betekenis door. Maar wij zijn heidens. Christus is onze god niet, en zijn geboorte vinden we niet echt belangrijk. Kerst is dat in deze maatschappij echter wel. En om dat te laten verworden tot een feest van eten en drinken was iets dat ons allebei tegenstaat. Niet vieren vinden we ook geen optie, Wij willen dat deze dagen inhoud hebben. Een inhoud waar wij iets mee kunnen. Dus met kerst vieren we de winterzonnewende. We gaan op kerstmorgen een ritueel doen, en daarna is het feest. En we zullen ook zeker het woord Joel gebruiken.

Maar waarom niet gewoon met Midwinter? Verschillende redenen. Midwinter zelf is lastig praktisch te plannenvanwege werk en later school. De meeste mensen die een ritueel doen met midwinter doen het dus vaak rond Midwinter in een weekend. Kerst vieren ze echter wel, want de meeste heidenen hebben geen heidense familie. Wij zijn echter een heidens gezin. En hebben dus de mogelijkheid om deze twee toch speciale dagen in plaats van een halfheidense inhoud – want ze zijn natuurlijk niet voor niets rond Midwinter – een compleet heidense inhoud te geven. Kerstfeest: de terugkomst van het licht.